Cześć :) Jestem Aga.
Jestem tu od miesiąca i dzisiaj w końcu udało mi się tu przysiąść.
Dlaczego przyszłam do Źródła? Po obejrzeniu webinaru o Intuicji chciałam dołączyć, ale stwierdziłam, że finansowo to kiepski moment. W grudniu weszłam na 20 przekonań i podjęłam decyzję, aby wejść, aby uzdrowić to co wymaga uzdrowienia.

Część mojej historii
Pochodzę z małej wioski na wschodzi Polski (tego bardzo się wstydziłam), z rodziny alkoholowej (tego również, już nie wspominając o szydzeniu przez dzieci). Za dziecka doświadczyłam przemocy fizycznej, psychicznej i seksualnej. Było już tak źle, że jako mała dziewczynka planowałam swoje samobójstwo w stodole, modlitwy o to, żeby zabrali nas do domu dziecka nic nie dały.
Pamiętam czas kiedy jeszcze nie chodziłam do szkoły kiedy zadawałam sobie i Bogu (często z nim rozmawiałam) pytania:
Kim ja jestem? Po co tu jestem? Dlaczego tu jestem? Nie zgadzało mi się, że Bóg, którego mi przedstawiano jest miłosierny i karzący, osądzający (jakbym znała innego Boga). Było dużo złości, niepewności, lęku. Gdzieś głęboko czułam, że mam ważne zadanie (o którym z czasem zapomniałam), że nie wykorzystujemy całego potencjału, że jest coś więcej niż to co widzę oczami (no i się pojawiały obrazy, przebłyski jak zrzuty, jakieś fragmenty). Przecież tu nie pasuję, nikt mnie nie lubi, nie kocha, nie chce (miałam być chłopcem dla ojca byłam rozczarowaniem). Czułam dużo samotności, zagubienia, braku kompletności, że ze mną coś nie tak, TAKA NIEZGODNA.

Kiedy miałam 15-16 lat ojciec wygnał mnie z domu. Zbiegło się to w czasie kiedy i tak chciałam się wyprowadzić do miasta, aby się uczyć. Zostałam fryzjerką i od tej pory sama zarabiałam na siebie. Czułam się gorsza, że poszłam do szkoły zawodowej. Chciałam iść do szkoły plastycznej, ale rozsądek zdecydował i poszłam do zawodówki, aby zarabiać pieniądze. I jedno i drugie artyzm, więc się uzupełniło. Na tym nie poprzestałam. Męczyło mnie poczucie winy za to, że zostawiałam mamę i rodzeństwo, a ja się uwolniłam. Latami mnie to dręczyło.
W pewnym stopniu życie bardzo mnie zmusiło, żeby częściowo siebie się wyrzec, uśmiercić. Skoro w szkole mnie nie akceptowali za bycie sobą, w domu było trudno. Doświadczenia syndromu DDA (dorosłe dziecko alkoholików), DDD (dysfunkcyjne) ciągnęło się latami, brak możliwości ekspresji siebie w późniejszych latach w mniejszym lub większym stopniu.

Latami dążyłam do ideału siebie, perfekcjonizm i Zosia Samosia. Silnie miałam rozwinięte poczucie kontroli, odpowiedzialności, braku dystansu do siebie oraz dręczącego wewnętrznego krytyka. W dążeniu do doskonałości nie potrafiła zobaczyć moich sukcesów, zawsze czułam się gorsza i głupsza, nawet po ukończeniu dwóch kierunków studiów. Pędziłam za kolejnymi szkoleniami, kursami, aby wypełnić pustkę braku wiedzy i dowartościować się.

Z góry założyłam, że w “twardych” ziemskich sprawach moja duchowość mi nie pomoże, stąd też powód oddzielenia jej i nie brania pod uwagę, liczył się tylko analityczny, zadaniowy umysł i to co namacalne. Paradoksem okazało się, że to właśnie dzięki niej moje życie wyszło na prostą.

Kilka razy w życiu leżałam twarzą w błocie, doświadczając stanów lękowych, nerwicy, depresji, wypalenia zawodowego oraz innych dolegliwości (stan przedrakowy).
Często byłam dla innych, krzywdziłam siebie i innych. Latami szukałam wypełnienia pustki, którą czułam. Szukałam odpowiedzi czym jest szczęście, miłość, czy istnieje? Bo w takim domu z którego pochodzę ciężko o to było.
Kilka razy byłam za granicą, aby spłacić swoje długi, aby znaleźć lepsze życie, aby uciec od tego czego nie chciałam oglądać – od siebie, wspomnień, bólu.
Byłam kilka razy na terapiach grupowych (kilka lata), częściowo mi pomogły. Dlaczego częściowo, ponieważ skupienie było na analizie, a mało w sercu i czuciu, w dużym uproszczeniu.

Od zawsze miałam wysoką empatię, wysoko rozwinięta Inteligencję Emocjonalną, uważne słuchanie, klientki, koleżanki, zawsze zwierzały mi się z trudnych wątków (które powodowały, że byłam wyssana z energii, z nie swoimi emocjami).
Długo wstydziłam się i byłam przekonana, że mam za mało wiedzy i doświadczenia, żeby o czymś mówić. Męczyło mnie przekonanie, że jestem za „młoda”, aby o czymś mówić (bo jak na taką młodą osobę można mieć tak dużo doświadczenia).
Jakiś czas temu odkryłam, że jestem osobą o cechach Wysokiej Wrażliwości (akceptacja przyszła łatwo, ponieważ już pewien proces uzdrawiania miałam za sobą).

Odkryłam już jakiś czas temu elementy mojej układanki i to były skoki kwantowe (nadal trwają są cudowne, nazywacie to „aha” momenty). To było niesamowite jak zaczęłam odkrywać, że wszystko czego szukałam jak akceptacja, zrozumienia, miłość mam w sobie. Wszystko to się działo kiedy dużo pracowałam nad sobą, kiedy depresja zaczęła znowu się przypominać. Zaczęłam zadawać sobie pytania związane z wtórnymi korzyściami. Pomogła mi filozofia jogi, medytacja i Ajurweda.
Zaczęłam zgłębiać siebie, odpowiedzi przychodziły jedna za drugą. Przyszła też odpowiedź kim jestem i jaki plan ma moja dusza.
Nie wszystko mi się podobało. Powoli zaczęłam wychodzić ze strefy komfortu. Jeszcze więcej widziałam, czułam i słyszałam.  Z czasem zaczęłam nabierać otwartości, ciekawości, zaufania do siebie i tego co oferuje mi Wszechświat. Zaczęłam coraz odważniej podchodzić do poznawania siebie, a zwłaszcza tych mrocznych części mnie, które paraliżowały. To ta praca była i jest najtrudniejsza i najwspanialsza.

Wdzięczność bardzo mi pomogła, zaczęłam coraz bardziej kochać i szanować siebie, swoje skrzywdzone ciało. Zaczęłam w dorosły sposób opiekować się Wewnętrznym Dzieckiem, krok po kroku uzdrawiając zranione części mnie. Przebaczyłam mojemu ojcu, który mnie molestował, przebaczyłam tym, którzy ze mnie szydzili, wyśmiewali się, bili mnie, a przede wszystkim wybaczyłam sobie.
Zaakceptowałam moją dharmę, drogę życia i podążam nią, czasami zejdę z niej i pojawiają się Aniołowie. Dodam, że przez kilka lat nie wierzyła w Anioły i Boga, bo zawsze mi się to kłóciło, jak grzech, wina, wstyd, piekło czy niebo. Przecież sami robimy sobie albo piekło, albo niebo. Długo miałam swoje piekło.
Wraz z rozwojem duchowym, boskość, czy anioły zaczęły się układać w całość, pojawiały się znaki, obrazy, sny.

Moja podróż rozpoczęła się na dobre. Te najtrudniejsze doświadczenia przyczyniły się do tego kim jestem i co teraz robię. Uświadomiłam sobie, że wiele już wiedziałam, doświadczyłam w innych wcieleniach, zaczęło się odblokowywać wiele różnych elementów, które zaczęły się pięknie łączyć.
Jakiś czas temu po wielu wewnętrznych turbulencjach odważyłam się pójść za głosem Intuicji. Najbardziej powstrzymywały mnie mroczne strony moich darów. Nie chciałam przyjąć i zaakceptować, że mam prowadzić kobiety, uczyć miłości i stawiania siebie na pierwszym miejscu. 

Obecnie jestem szczęśliwa, mam kochającego partnera, wspaniałą przyjaciółkę, ułożone relacje z rodziną z postawionymi granicami w zgodzie ze sobą. Mieszkam na Islandii, która otworzyła mój potencjał. Dzisiaj już wiem dlaczego pracowałam w różnych miejscach pracy, zmieniając zawody, często zmieniając miejsca zamieszkania, to była część planu potrzebna dzisiaj.

Zaczęłam pomagać kobietom po takich przejściach jak moje. Inne historie, te same mechanizmy. Długo to podważałam, nie chciałam, uważałam, że nie mogę, że nie jestem wystarczająco godna, aby tym się zajmować.
Przyjaciółka (psychoterapeutka, ale nie moja bo nie można wtedy być w takiej relacji) sporo mnie namawiała, abym zaczęła iść za głosem serca. Moją największą obiekcją było, że nie mam studiów psychologicznych. Przyjaciółka powiedziała mi coś bardzo ważnego, że studia mogłyby ograniczyć mój potencjał, papierek jest potrzebny w niektórych sytuacjach, a ja przecież nie zajmowałabym się psychoterapią, a uzdrawianiem jak pokochać siebie.

Tak po prostu przyszła mi nazwa mojego bloga „Odnaleziona Droga”, później vlogi, a od zawsze uciekałam od social media, uważałam je za samo zło (spaczenie po studiach z bezpieczeństwa i przeszłych doświadczeniach). Z czasem zaczęły pisać do mnie różne osoby czy pomagam np. uporać się z DDA, oraz innymi kwestiami.

Zawodowo postawiłam wszystko na jedną kartę. Jako bezrobotna za granicą zdecydowałam się na własną działalność. Pracuję z kobietami, które stale odkładają siebie do niewidzialnego pudełka z napisem KIEDYŚ, JUTRO, NIE TERAZ. Pomagam im pokochać siebie i odnaleźć to za czym tęsknią.

Wiem, że mam trudność z energią pieniędzy (jestem gromadzicielką), mimo pracy własnej w tym aspekcie nadal coś nie klika. Mam nadzieję, że tutaj uda mi się to zintegrować:)
Stworzyłam kilka rzeczy i dawałam za darmo, zaczęłam się uczyć, żeby przyjmować pieniądze.
Mam za sobą kilka procesów 1:1 z pomyślnym efektem. Tworzę kurs online, a w zasadzie rozszerzam pierwszą wersję.
Osoba, które prowadzi swój biznes wie jak dużo jest do ogarnięcia, robię wszystko sama. Ostatnio sytuacja finansowa trochę się pogorszyła, reklamy pochłaniają spory budżet, a efekt zero. 
Co tydzień w środy prowadzę live, mam za sobą kilka webinarów. Zwołuję Kobiety do Kręgu Kobiet, który rusza w lutym, jestem bardzo podekscytowana.
Inspiruję inne kobiety, że zawsze można wyjść z beznadziejnej sytuacji, sama w nich byłam.
Tak bycie sobą wymaga odwagi, są straty i zyski, o tym wczoraj mówiłam na warsztacie. Odwaga i cierpliwość te dwa słowa mi się pojawiły podczas wglądu na koniec starego i początek nowego roku.

Im głębiej wchodzę, tym więcej dostrzegam, rozpoznaję, doświadczam, przypominam sobie. Wyciągam wnioski z lekcji, codziennie sprawdzam, czy aby na pewno stoję po swojej stronie.
Lubię się uczyć, poznawać nowe, dzisiaj już z niższą ambicją, bo kiedyś prawie mnie to zabiło. Więcej współczucia, zrozumienia i troski o Wewnętrzne Dziecko.

No to mnie poniosło. Eseje to moja bolączka.  Tak kiedyś spełnię to marzenie i napiszę książkę, na razie jeszcze jest opór;)

Poczucie wstydu i winy trochę mnie zastopowało, pojawiło się kilka elementów. 
Jeśli dobrze rozumiem to mam wypisać wszystko w co wierzę nie tylko na temat wstydu, czy poczucia winy? Podczas wypisywania wierzeń, wartości, poglądów moich bliskich nic się nie pojawia, jest mi to obojętne, kiedyś prowadziłam z tym batalię (zwłaszcza polityka i religia) – odpuściłam i dałam im prawo wierzyć w co chcą. 

Dziękuję i cieszę się, że tu jestem i, że Wy jesteście:)